روایت داریم فردوسی داشته تو تهران قدم میزده دختره میبینتش میشناستش

میگه: فلدوسی، جونم، شاعلم، اینجا چیتال میتونی، قلبونت بلم.

فردوسی با کمی مکث و نهایت تأسف و تأثر می فرماید:

بسی رنج بردم در این سال سی

                              دختران امدند و ریدن به این فارسی