نمی دانم به کدام جاده روم به کدام راه و کدامین جهت ،

گرفتار وزش بادهای عظیم روزگارم .

دلم گرفته از اسمان بی خیال که حتی یک قظره هم نمی گرید .

جاده خاکی و دل آرام به کدام سو خواهد رفت نمی دانم .

آرام تر ، آرام تر ، نجوایی به گوش می رسد  .

صدای عاشقانه ، صدای روشنایی اب

پاهایم خسته اند خسته از زندگی نه از راه

چشمانم آبیست نه به آبی دریا

دلم میخواهد سوار بر بال رودخانه شوم بروم به سوی ماه !

آنجایی که نفس بی معناست

آنجایی که روشناییست

بروم به سوی انجایی که عشق جاریست