عاقبت از دوریت تنهای تنها میشوم
من گدای بی پناهی چون زلیخا میشوم
بر دل تنهای من فانوس دریایی بتاب
من به شوق دیدنت همرنگ دریا میشوم
از حس قشنگ عاشقی لبریزم
در بانک دلت منتظر واریزم
در جیب دلم هر چه احساس دارم
آن را به حساب قلب تو میریزم
میرسد روزی که بی من روزها را سر کنی
میرسد روزی که مرگ عشق را باور کنی
میرسد روزی که تنها در کنار عکس من
خاطرات رفته ام را مو به مو از بر کنی
دارم میام پیشت جاده چه قدر همواره
هوا چه قدر عطر بوی تو را داره
سر شب تا به سحر یکسره بیدار توام
تو گل سرخ منی من به خدا خار توام
اگر فراموشم کنی میرم سراغ سرنوشت مگم چر فقط اسم تو رو تو قلب من نوشت
شکفتن هیچ گلی به زیبایی لبخند تو نیست به همان زیبایی قسم هر ثانیه بیادتم
بسوزد خانه ی لیلی مجنون که رسم عاشقی در عالم انداخت.
اگر لیلی به مجنون داده میشد دل هیچ عاشقی رسوا نمی شد.
شب آرام می گذرد من تنها با یاد تو نشسته ام
اگر شب هم بگذرد من از یاد تو نمی گذرم......
دور افتادم دور از کسی که دو ستش دارم .... هیچ وقت فاصله ها را نمی بخشم.
تو را ای گل کماکان دوست دارم .... به قدر ابرو باران دوست دارم ...
کجا باشم کجا باشی مهم نیست تو را تا زنده هستم دوست دارم.
دل نه اجبار میفهمد نه نصیحت آنکه لایق دوست داشتن است را دوست میدارد.
نگاهت را به دنیا نخواهم فروخت حتی اگر به اندازه دنیا از نگاهم دور باشی.
اگر دیدی دلی تنها نشسته... نگو آن دل چرا تنها نشسته... بدان دوریت او را شکسته..
قلمی خواهم ساخت از نی باغ بهشت. جوهر از شیشه ی ذات. نور از شمع حیات
تا نویسم همه جا من بیادت هستم تا که دنیا دنیاست
زمستان خسته شد از بی بهاری...
دلم سخت می تپد از بی قراری....
چشمانم یخ بست بر جاده ی سرد.....
عجب حس بدی دارد چشم انتظاری......
عشق آن است که بلبل با رخ گل میکند
صد جفا ازخارمیبیند بازهم تحمل میکند
تمنادارم ازآسمان که اگرحتی قطره ای ازخوشبختی هم که ببارید برای توباشد.
پابرهنه دوستت دارم تابدانی که هیچ ریگی به کفش ندارم.
نتیجه ی زندگی چیزهایی نیست که جمع میکنیم"قلب هایی است که جذب میکنیم
اگر دو چشم خسته ام حس خماری می کند
بدان برای دیدنت لحظه شماری می کند
